دورویی آمریکایی در مورد مشارکت زنان در اجتماع و سیاست
دورویی آمریکایی در مورد مشارکت زنان در اجتماع و سیاست
رضا کریمی
آمریکا سال هاست که ادعای رهبری دنیای آزاد را دارد، در تبلیغات داخلی و خارجی، و ترسیم تصویری از برند ملی خود، چنان پیش رفته که رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا را رهبر دنیای آزاد میخوانند، تمام استعدادها یا دلزدگان از شرایط موطن خود را عاشق فرهنگ و آزادی های موجود در آمریکا میکنند و حتی تا جایی پیش میرود که اشاعه این دموکراسی و آزادی را یکی از وظایف خود در دنیا می داند. بر پایه همین احساس وظیفه، و در راستای دفاع از دموکراسی و آزادی، چه مواضع که نگرفته، جنگ ها که به پا نکرده و دخالت ها که در جهان نداشته.
یکی از عناصر این دموکراسی و آزادی، که همیشه تبلیغ هم می شود، آزادی زنان، و حضور فعالشان در حیات سیاسی، و مشارکت در اجتماع است؛ آرمانی که آمریکایی جلوه داده و مدعی است برای اشاعه آن در جهان، رهانیدن زنان کشورهای مختلف از بندهای دیکتاتوری، ستم های دینی و محدودیت های خانواده برای حضور زنان به شکل فعال در جامعه، در سراسر جهان تلاش می کند.
این تلاش ها هم از طریق رسانه های بسیار بزرگ تحت کنترل آمریکا انجام میگیرد، که از هالیوود گرفته تا نشریات و روزنامه های پرتیراژ آمریکایی، تا موسیقی و هنر مورد نظر غرب، و همچنین رسانه ها و نشریاتی که به زبان های بومی در سراسر جهان منتشر و مورد حمایت قرار میدهد همگی در همین زنجیره هستند، و در این راه از طریق سازمان های مردم نهاد هم که طی دهه های اخیر تاثیرشان در جوامع و کاربردشان در پیشبرد این اهداف را نشان داده اند استفاده می شود. «سمن» هایی که در بسیاری از کشورهای دنیا، بخصوص آنان که فرهنگ یا فضای سیاسی شان باب میل آمریکا نیست فعال بوده و در تلاش هستند تا این ارزش های آمریکایی در زمینه مشارکت زنان در جامعه را تبلیغ و گسترش دهند.
اما سوال اینجاست که وضعیت زنان، بخصوص در مورد مشارکت آنها در جامعه و حیات سیاسی خود آمریکا در چه وضعی است؟ سوالی که معمولا یا پاسخ درستی به آن داده نمی شود، یا با عبارات کلی و آرمانی آنرا گمراه می کنند. گزارش مرکز زنان امریکایی و سیاست در سال 2013 گزارش منتشر کرد [1] و در آن وضعیت حضور زنان در فضای سیاسی آمریکا را با جزییات بررسی کرد.
براساس یافته ها و داده هایی که همین مرکز منتشر کرد، میزان مشارکت زنان در مراکز مقننه و نظارتی انتخابی امریکا چندان وضعیت مناسبی نیست، و شاید کنشگران آمریکایی به جای تمرکز بر دنیا بهتر باشد بر بهبود این شرایط در کشور خود متمرکز شوند. بر اساس این داده ها، در سال 2013، تنها 18 درصد کرسی های کنگره در اختیاز زنان بوده، و این آمار برای ادارات ایالتی حدود 23 درصد است. درصد حضور زنان در کنگره با افزایش رو به رو بوده، که بعد از سال ها افزایش به تازگی به 18 درصد رسیده، اما همین حضور زنان در مراکز ایالتی نسبت به دهه گذشته رو به کاهش گذاشته و از 27 درصد که اوج آن بوده به 23 درصد کاهش یافته. این آمار در مورد نهادهای قانون گذار دیگر هم پیشرفت یا وضعیت خیره کننده ای را نشان نمی دهد. درصد رشد حضور زنان در این مراکز طی دو دهه گذشته تنها چهار درصد رشد داشته و از 20 درصد در دهه 90 به 24 درصد در 2013 رسیده.
وقتی به وضعیت و آمار شهرداری ها هم نگاهی بیندازیم با آمار مناسبی رو به رو نخواهیم شد. در زمانی که این تحقیق انجام شده، یعنی سال 2013، از میان صد شهر بزرگ آمریکا، تنها ده مورد از آنها دارای شهردار زن بوده اند، یعنی فقط ده درصد. و این برای کشوری که ادعای اشاعه ارزش های برابری خواهی دارد و مدام از طریق رسانه و سازمان های مردم نهاد در تلاش است خود را رهبر دنیای آزاد و سرزمین فرصت ها نشان داده و بر دیگر کشورها تاثیر بگذارد، اصلا جالب نیست که در بین صد شهر بزرگ آن، فقط یک شهردار زن آفریقایی-آمریکایی وجود دارد.
آمریکا تقریبا در اکثر مواردی که ادعایی در مورد آن داشته با دورویی و ریاکاری به تبلیغات پرداخته است، از مسائل حقوق بشر، صلح، دموکراسی گرفته تا حقوق اقلیت های دینی و قومیتی. اما سلطه ی درازمدت آن بر رسانه ها، و تامین رسانه هایی که به زبان های بومی در کشورهای مختلف به فعالیت مشغولند، همیشه از افشای حقیقت پشت صحنه در بهشت آمریکایی جلوگیری کرده، و تصویری آرمانی و غیرواقعی از خود به جهان مخابره می کند.
چهارشنبه، بیستم آذر 1398
سلام وب خوبی دارین . بنده هم تک بیت همراه با عکس نوشته کار می کنم خوشحال میشیم در خدمتتون باشیم.
چه کرده برق لبت با دلم؟ نمی دانم
همیشه کشته ی یک اتصال کوتاهم
همیشه زجر دشمن شادی آور نیست گاهی هم
دل یک گربه با مرگ سگی ولگرد می گیرد